در هیجان افسار گسیخته ی آدمهای این عصر
من از جنس کسانی مانده ام که تعلقشان به دیروز است
از نسل آدمهایی که شعر را مینوشیدند
و جرعه ی لذتشان در چشمهایشان نور می افشاند
با دلم قرار گذاشته ام ؛ که بگذار هرچه خواهند کنند
هرچه خواهند بگویند .
تو خودت بمان همانقدر پاک.همانقدر اصیل
من از تبار عصیان های درونم
نه آنها که پرخاششان پرصداست
من از جامانده های کاروان آدمهای پریروزم
آنها که خنگای دلمان هنوز از سایه های آنهاست
بیزارم . بیزار که نه . خسته از آدمهای امروزم
اینها بوی صداقت ندارند
نگاهشان آلوده به اشتباه هاست
و من نیز در این تیره جای دارم
اما.
دلم به ماندن با این زمانه نیست
دنبال راه گریزم :
از این هیاهوی وحشی به ساعتهای پر مفهوم
ازین دویدن های بی حاصل به دقایق آرام نشستن
من برای این روزگار نیستم
انگار ناگهان در این زمانه افتاده ام
و جهانم اینجا تنگ است
اینجا کسی با شعری قلبش تند نمیشود
با ترانه ای خاطره انگیز قطره ای اشک نمیریزند
اینها مفهوم قدم زدن های تنهایی
و بداهه شعر گفتن را نمیفهمند
هیچکدامشان خستگی آسفالت خیابان را ندیده اند
به جدول های خیابان بی اعتنایند
این ها برای راه رفتن شکر گذار نیستند
به انتظار عبور از صف ماشینها نایستاده اند
اینها مفهوم دلتنگی های یهویی را درک نمیکنند
میان این آدمها زندگی سخت نیست؟
سخت نیست که ببینی کسی به باران لبخند نمیزند؟
سخت نیست ببینی در پاییز برگها را جارو میکنند؟؟
سخت است
سخت است بین آدمهایی باشی که عاشق انار نباشند
از دیدن پرتقال به وجد نیایند
کوتاه کنم حرف را
سخت است دلت پرنده باشد
و در میان جمعی بمانی که پرواز نمیدانند
و تو مجبوری پرهایت را بشکنی
یا پنهان کنی
چون آنها به تمسخر خواهند نشست
سخت است بال هایت را به اجبار ببندی
و تن دهی به راه رفتن؛ آنجا که پرواز میدانی .
.
.
#فرامرز#خاکپور
درباره این سایت